Hello World

جاوا یک زبان شی گرا است (object oriented language = OOP). شیئ های جاوا، بخشی از کلاس های جاوا هستند. اگر این دو کلمه برایتان ناآشنا هستند، اصلاً نگران نباشید. در درس های آینده، موستانگ شما را کاملاً با مفاهیم آن ها آشنا خواهد کرد. در همین حد که با نام این دو واژه آشنا شوید، کافی است. اما برای شروع بگذارید برنامه ای به نام Hello world را بنویسیم. این برنامه بسیار ساده است و وظیفه آن این است که عبارت ! Hello, world  را روی صفحه نشان دهد. برنامه به صورت زیر نوشته می شود. در ادامه با ما همراه باشید تا تک تک دستورات آن را برایتان شرح دهیم.

public class Main {
    public static void main(String[] args) {
        System.out.println("Hello World !");
    }
}

خط اول: کلاس Main

خط اول کلاسی به نام “Main” را تعریف می کند.

public class Main {

در جاوا، هر خطی از کد که قابل اجرا باشد، باید درون یک کلاس قرار گیرد. خط بالا، یک کلاس به نام “Main” را تعریف می کند، که “public” است. public بدین معنا است که هر کلاس دیگری می تواند به این کلاس دسترسی داشته باشد. نگران نباشید، این موضوع در حال حاضر اهمیتی ندارد. الان، ما فقط کدمان را در کلاسی به نام “Main” می نویسیم و همان طور که گفتیم، درباره شیئ ها بعداً صحبت خواهیم کرد.

توجه کنید که وقتی یک کلاس تعریف می کنیم، باید آن را درون فایلی به همان نام (در اینجا Main.java) ذخیره کنیم. در غیر اینصورت هنگام کامپایل با خطا مواجه می شویم.

خط دوم: تابع main

خط بعدی این است:

public static void main(String[] args) {

این نقطه ورودی برنامه ما است. برای اینکه برنامه مان قابل اجرا باشد، تابع اصلی باید دقیقا همین مشخصات را داشته باشد:

• “public”: یعنی هر کسی می تواند به آن دسترسی داشته باشد.
• “static”: یعنی بدون اینکه شیئی از کلاس بسازید هم می توانید این تابع را اجرا کنید.
• “void”: یعنی این تابع هیچ مقداری را بر نمی گرداند.
• “main”: نام تابع است.

آرگومان هایی که داخل تابع داریم، آرگومان هایی هستند که وقتی برنامه را با پارامتر اجرا می کنیم، از آن دریافت می کنیم و در واقع آرایه ای از “string” هستند که در درس بعدی مان از آن ها استفاده خواهیم کرد. بنابرین اگر الان متوجه نمی شوید، نگران نباشید.

 

خط سوم: پرینت ! Hello World

System.out.println("Hello World !");

•  “system”: کلاس از پیش تعریف شده ای است که جاوا برای ما تعبیه کرده است و توابع و متغیرهای مفیدی در خود دارد.
• “out”: یک متغیر static در سیستم است که خروجی برنامه شما را تعیین می کند. (stdout)
• “println”: تابعی از out است که می تواند برای چاپ یک خط استفاده شود.

 

[*] با همین سه خط از کد، می توان یک برنامه جاوا نوشت که قادر است یک خروجی تولید کند. یعنی یک متن را روی صفحه نمایشگر نشان دهد. این برنامه تنها برای شروع و آشنایی شما با دستورات جاوا است. در درس های آینده با موستانگ همراه باشید تا با ساختارهای مهم این زبان برنامه نویسی بیشتر آشنا شوید.

[*] سوالات و نظرات خود را می توانید در پایین این نوشته و در قسمت دیدگاه ها ثبت کنید.